لایه 7 هفتمین و برترین لایه مدل اتصال متقابل سامانه‌های باز (Open Systems Interconnect) (OSI) است که به آن لایه اپلیکیشن نیز می گویند. این بالاترین لایه ای است که از فرآیندهای کاربر نهایی و برنامه های آن پشتیبانی می‌کند. به بیان دیگر، هر گاه کاربر قصد استفاده از برنامه ای را در فضای اینترنت دارد، این لایه هفتم است که ارتباط او را با این نرم افزارها برقرار می کند. لایه 7، اعضای ارتباطی و کیفیت سرویس های بین آن را مشخص می کند، حریم خصوصی و احراز هویت کاربر را در نظر می گیرد و همچنین، هرگونه محدودیت روی سینتکس داده را مشخص می کند. این لایه کاملا مبتنی بر برنامه است.
لایه کاربردی مدل OSI ، برخلاف مدل اینترنت، دامنه محدودی دارد. این لایه به طور مستقیم با برنامه ای که وظیفه اش نمایش تصاویر و داده ها به کاربر است، در ارتباط است و به عنوان یک چهارچوب قابل تشخیص توسط انسان عمل می کند. بنابراین به کاربر اجازه می دهد تا با لایه زیری که لایه نمایش است، ارتباط برقرار کند. این لایه با برنامه های نرم افزاری نیز در ارتباط است و یک جزء ارتباطی را اعمال می کند.
توابع لایه کاربردی یا لایه اپلیکیشن، شامل شناسایی طرف های ارتباطی، تعیین موجودیت منابع و کیفیت و سپس همگام کردن ارتباط بین اعضای ارتباطی می‌شود. در تعیین اعضای ارتباطی، لایه، هویت ها و موجودیت ارتباط برقرار کننده ها را شناسایی می کند و تشخیص می دهد که آیا منابع کافی وجود دارد یا روش ارتباطی منتخب موجود است یا خیر؟ زمانی که ارتباط برقرار شده است، لایه 7 این ارتباط را از طریق همکاری شرکای ارتباطی همزمان می کند.
اجرای لایه کاربردی روی پشته OSI:
- پروتکل مدیریت رایج اطلاعاتی (Common Management Information Protocol (CMIP))
- میل 400
- پروتکل انتقال فایل و مدیریت دسترسی (ile Transfer and Access Management Protocol (FTAM))
اجرای لایه کاربردی روی پشته TCP/IP
- پروتکل انتقال هایپرتکس (Hypertext Transfer Protocol (HTTP)): این پروتکل بین مرورگر و نرم افزار سرور ارتباط برقرار می کند.
- پروتکل انتقال فایل (File Transfer Protocol (FTP)): وظیفه این پروتکل، ارتباط کلاینت و سرور است.
- پروتکل مدیریت شبکه ساده (Simple Network Management Protocol (SNMP))
- پروتکل انتقال میل ساده (Simple Mail Transfer Protocol (SMTP))
