تاریخچه‌ی تکنولوژی RAID و گزینه‌های ذخیره‌سازی جایگزین
پیش از محبوبیت دستگاه‌های RAID، بیشتر سیستم‌ها از یک درایو یکتا برای ذخیره‌سازی داده‌ها استفاده می‌کردند که گاهی به SLED مخفف single large expensive disk شناخته می‌شود. با این حال، SLEDها اشکالاتی داشتند.
اولین مورد این بود که می‌توانستند مشکلات ورودی/خروجی ایجاد کنند، زیرا داده‌ها نمی‌توانند به اندازه‌ی کافی سریع از دیسک خوانده شود تا همکاری با سایر اجزای سیستم را ادامه بدهد. مخصوصا در رابطه با پردازشگر.
مورد دوم این است که اگر یک SLED خراب شود، همه‌ی داده‌ها خراب می‌شوند مگر این که به تازگی در یک نوار ضبط یا دیسک دیگر از آن‌ها نسخه پشتیبان‌گیری گرفته شده باشد.
در سال ۱۹۸۷ سه تن از محققان دانشگاه برکلی کالیفرنیا، دیوید پاترسون (David Patterson )، کارث گیبسون (Garth A. Gibson) و راندی کتز (Randy Katz)، ابتدا اصطلاح RAID را در یک کاغذ اینگونه تعریف کردند:
«A Case for Redundant Arrays of Inexpensive Disks (RAID)»
آن‌ها این فرضیه را به وجود آوردند که تقسیم‌بندی داده‌ها در میان چندین درایو می‌تواند با جلوگیری از مشکلات بالقوه قابلیت اطمینان ذاتی در استفاده از دیسک‌های ارزان و معقول و با قابلیت اطمینان کمتر، عملکرد سیستم را بهبود ببخشد، و مصرف برق و هزینه‌ها را کاهش بدهد. آن‌ها در کاغذ ۵ سطح اصلی از پیاده‌سازی RAID را نیز تعریف کردند.
امروزه تکنولوژی RAID تقریبا در همه‌ی سرمایه‌گذاری‌ها و تشکیلات اقتصادی دستگاه‌های ذخیره‌سازی موجود است و همچنین در بسیاری از دستگاه‌های ذخیره‌سازی با ظرفیت مصرفی بالا نیز یافت می‌شوند. با این حال، برخی از گزینه‌های ذخیره‌سازی non-RAID نیز وجود دارند. اولین جایگزین JBOD (Just a Bunch of Drives) است. معماری JBOD از چندین دیسک استفاده می‌کند، اما هر دیسک در دستگاه به صورت جداگانه‌ای نظارت می‌شوند. این تکنولوژی در مقابل یک دیسک یکتا ظرفیت ذخیره‌سازی افزایش یافته‌ای را فراهم می‌کند، اما همان مزایای تحمل خطا و عملکردی که دستگاه‌های مبتنی بر تکنولوژی RAID دارند، ارائه نمی‌کند.
جایگزین دیگر تکنولوژی ریِد ، الحاق (concatenation) یا spanning است. در واقع این عمل ترکیب چندین دیسک درایو است که در حالت کلی به نظر می‌رسد یک دستگاه یکپارچه و یکتا باشند. Spanning ظرفیت ذخیره‌سازی یک دستگاه را افزایش می‌دهد، با این حال، همانند JBOD که کاستی های آن را بیان کردیم، این تکنولوژی نیز کاستی‌هایی دارد و مزایای قابلیت اطمینان یا سرعت را تضمین نمی‌کند.
تکنولوژی RAID به معنی پشتیبان‌گیری از داده‌ها نیست.
تکنولوژی RAID را نباید با پشتیبان‌گیری اشتباه بگیرید. اگرچه برخی از سطوح ریِد افزونگی ایجاد می‌کنند، متخصصین توصیه می‌کنند که از یک سیستم ذخیره‌سازی مجزا برای پشتیبان‌گیری و اهداف بازیافت در مواقع خطرناک استفاده کنید.
تنظیمات یک آرایه‌ی RAID
به منظور ساخت یک آرایه‌ی ریِد، به گروهی از دیسک درایوها و همچنین یک نرم‌افزار یا سخت‌افزار کنترل‌کننده نیاز خواهید داشت. نرم‌افزار ریِد مستقیما بر روی سرور اجرا می‌شود و از منابع سرور استفاده می‌کند. در نتیجه، ممکن است باعث شود که برخی از برنامه‌های کاربردی یا اپلیکیشن‌ها کُندتر اجرا شوند. بیشتر سیستم‌عامل‌های سرور شامل برخی از قابلیت‌های مدیریت RAID درون ساخت هستند.
شما می‌توانید آرایه‌ی ریِد شخص خودتان را با افزودن یک کنترل‌کننده‌ی RAID به سرور یا دسکتاپ PC تنظیم کنید.کنترل کننده‌ی RAID اساسا همان برنامه‌ها را اجرا می‌کند، اما از پردازنده‌ی خودش در عوض CPU سیستم استفاده می‌کند. برخی از کنترل‌کننده‌های RAID تقلبی که قیمت ارزان‌تری دارند، نرم‌افزار مدیریت ریِد را ارائه می‌کنند اما یک پردازنده‌ی مجزا ندارند.
در عوض شما می‌توانید از فروشندگان فضاهای ذخیره‌سازی، یک آرایه‌ی ریِد پیش ساخت خریداری کنید. این تمهیدات معمولا شامل دو کنترل‌کننده‌ی ریِد و گروهی از دیسک‌ها در محفظه‌ی خود هستند.
استفاده از آرایه‌ی ریِد اغلب هیچ تفاوتی با با استفاده از سایر انواع فضاهای ذخیره‌سازی ابتدایی ندارد. مدیریت ریِد به کمک نرم‌افزار یا سخت‌افزار کنترل‌کننده مدیریت می‌شود و معمولا برای کاربران سیستم‌های انتهایی غیرقابل مشاهده هستند.
استانداردهای تکنولوژی RAID
سازمان صنعتی فضای ذخیره‌سازی شبکه‌ای مشخصات رایجی برای RAID Disk Data Format (DDF) منتشر کرده است. در راستای تلاش برای بهبود و ارتقاء انگیزش درونی میان فروشندگان مختلف RAID، این سازمان تعریفی در رابطه با این که چگونه داده‌ها باید میان دیسک‌های یک دستگاه مبتنی بر ریِد توزیع شوند، ارائه داده است.
گروه صنعتی دیگری به نام RAID Advisory Board در طی سال ۱۹۹۰ برای بهبود و ارتقاء تکنولوژی ریِد فعالیت کرده است، اما این گروه بیشتر از آن فعالیتی نداشت.
